ماهی به روشنایی رحـمت دمیده است            مـهـمـانـی خـدای تـعـالی رسـیـده است

بـر بـنـدگـان سـائـل خـود بـانـی وجـود            خوانی به وسعت كرم و جود چیده است

چون گُـل شكـفـتـه‌انـد تـمـامی مـؤمـنان            زیرا نسـیم رحـمت یـزدان وزیده است

در حـیـرتم چگـونه بیـایم، كه میـزبـان            زین میهـمان غم‌زده خـیری ندیده است

از بس كه شعـله‌ور شدم از آتـش گـنـاه            اشكم به روی چهره، زخجلت چكیده است

رسوا نكرده است مرا بین خاص و عام            پرده به روی معصیت من كشیده است

عـمـری اسـیر پـنجۀ نفـس و گـنه شـدم            رنگی به رُخ ندارم و رنگم پریده است

رو كرده‌ام به رأفـت پروردگار خویش            آوای ربـّـنــای مــرا او شـنــیــده اسـت

بـاور نمی‌كـنم! كه شـدم تحـبـس الـدعـا            زیرا خدا مرا به سوی خود كشیده است

سیراب می‌شود ز کوثر رحمت هرآن كسی            از جام عفو و رحمت یزدان چشیده است

غافل مشو «وفایی» ازین مه، كه كردگار            این ماه، برای عـفـو گـنه برگزیده است